දුරකථනය නාද වෙන්නට විය.
'හලෝ..'
කිසි හඬක් නැත..මම ස්වල්ප මොහොතක් නිහඩව සිටියෙමි. එක වර ඉකිබිඳ අඩන හඩක් අනෙක් කෙළවරින් ඇසෙන්නට විය.
'හලෝ... කවුද මේ..' මම නැවත හඬ අවදි කලෙමි. දුරකථනය විසන්ධි විය. මම ඇමතු අංකය දෙස බැලුවෙමි . මා හට හුරු අංකයක් නොවේ. නැවත ඒ අංකයෙන්ම දුරකථනය නාදවෙන්නට විය. මා විසන්ධි කරන්න සිතුවත් නැවතත් ඒ අංකය හා සම්බන්ධ විය. මෙවර මම වචනයක්වත් නොකෙලෙමි.
'හලෝ අයියා... ඔයා මොකද අපේ පොඩි අක්කිව අඩවන්නේ..' එහා පැත්තෙන් එකවරම ලාබාල තරුණියක් කතා කරන්නට විය.
'කවුද මේ..' මම ඇසීමි.
'කාංචනා.. මතක නැද්ද මාව..'
මගේ උගුර හිර විය. වචන අමතක ය. අවසන් වර ඇය මුණගැසුණු අවස්ථාවේදී මා ඇයට මගේ නොම්බරය දුන්නා මතකය. එහෙත් මෙවන් ඇමතුමක් මා කිසිදින බලාබොරොත්තු නොවිය. මා නැවත කතා කරන්නට විය. උදාරිගේ ඉකි බිඳුම් හඬ මහා හෙන හඬක් සේ මගේ දෙසවන් දෝංකාර දෙන්නට විය. මොහොතක් වික්ෂිප්තව සිට යලිත් මා කාංචනා අමතන්නට විය.
'කෝ.. උදාරි ඔතන ඉන්නවද.. එයාට ෆෝන් එක දෙන්න..'
'එයා තාම අඩනවා... කතා කරන්න බැහැ ලු'
'කාංචනා මට අක්කව හරි ඔයාව හරි හම්බ වෙන්න ඕනනේ.. ඉක්ක්මනට'
'පොඩි අක්කි අවොත් ඔයා එයාව ආපහු අඩවයි.. මම එන්නම්.. එත් අද නම් බැහැ...'
'හරි.. හෙට ඉරිදා උදේ MC එකට එන්න පුලුවන්ද..'
'OK අය්යා... bye'
**********************************
උදාරි...සම වයසේ මගේ මිතුරියකගේ වැඩිමහල් නංගිය. මා ඇයගේ නිවසට යාම් ඒම් ආරම්භ කලේ සාමාන්‍ය පෙළ විභායට සුදානම් වන කාලයේදීය. මගේ මිතුරියට තිබු අධික අධ්‍යාපන උනත්, විභාගයට මාස කිහිපයක් වීමත් මේ ආරම්භයට මුල් විය. අප දෙදෙනා එකතු වී පාඩම් කිරීම දෙදෙනාටම යහපතක් විය.
උදාරි මා සමග ඉඳ හිට කතා බහ කරයි. නොදන්නා පොත පතේ දෙයක් තිබුනොත් අසයි. ඒ හැර උදාරි යනු තවත් මා දන්නා හඳුනන එක් කෙල්ලෙක් පමණක් විය. දවසක් ඇය අක්කා නැති විටෙක කාමරයේ දොර අසලට පැමිණ මා දෙස බලා සිටින්නට විය. ඇයගේ දෙනෙත් වල තිබුනේ වෙනදා නොදුටු දඟකාර කමකි. මා 'ඇයි?' දැයි විමසිය.. ඇය ඔච්ච්චමට මෙන් සිනාසුණාය. ඇගේ නෙත් තවත් දීප්තිමත් විය. මම නැගිට ගොස් ඇගේ නාසය මිරිකන්නට උත්සහ කළෙමි. එලෙස කරන්නට මා හට ආත්මශක්තියක් අවේ කෙසේදැයි මම නොදනිමි. ක්ෂණයකින් මගේ අත අල්ලා ගත් ඇය මගේ පපුවට තුරුළු විය. මා බලාපොරත්තු වුයේ ඇය එතනින් ඉවත්වේ යි කියාය. මොහොතක් එලෙස සිටි උදාරි 'අක්කා එවි...' යි කියා මගේ කම්මුල සිප එතනින් ඉවත්ව ගියාය.
ජිවිතයේ සෑම දෙයම සැලසුම් සහගතව සිදු නොවුනත් ජීවිතයේ කුඩාම කුඩා සිදුවීමක් මුළු ජිවිතයටම බලපායි. ඒ මොහොතේ සිට මා මේ ලෝකෙයේ සිටියා දැයි මට මතක නැත. ඇගේ අක්කා මා අසල වාඩි වී මොකද්දෝ විද්‍යාත්මක ක්‍රමයක කරුණු පවසයි. මා හු මිටි දෙමින් නිමේශයකට පෙර සත්‍ය ලෙස සිදු දෙය සමගින් සිහින ලෝකයේ සැරිසරමින් සිටි.
මට යලිත් උදාරි ව දැකීමේ තද බල අශාවත්, ඇය මුණගැසීමේ උවමනාවත් තදබල ලෙස වද දෙමින් තිබේ. ලැබුණු සුළු මොහොතක මම කොළ කෑල්ලක උදාරිට වචන කිහිපයක සටහනක් ලියුවෙමි.
"උදාරි, ඔයාගේ දඟකාර ඇස් කියූ කතාව සැබෑවටම ඇසීමට මා බල සිටිනවා. ගණන් පංතියට ඉස්සෙල්ලා මිනුවන්පිටිය කනත්තේ උසම සොහොන් කොත ලඟදී මාව මුණ ගැසෙන්න."
ඇය මුණගැසිය යුතු අවස්ථාව, කාලය හෝ තැන කෙලෙස නිගමනය කළේදැයි මම නොදනිමි. මොහොතකට පෙර ලැබූ ඒ නුහුරු අත්දැකීම අත්භූත බලයක් සේ මාව මෙහෙවන්නා සේය.
මිතුරියගේ නිවසින් පිටව යන මොහොතේ උදාරි යලිත් දොර ලඟට ආවය. මා කාටවත් නොපෙනෙන ලෙස ඇගේ අතේ මා ලියු කඩදාසි කැබැල්ල තැබිය. හිමින් සැරේ 'දෙකාහමරට' යි පැවසිය.
මම ඇයට පෙර මා කියූ ස්ථානයට ගියෙමි. ලොවට හොරා මුල් වරට යුවතියක් මුණ ගැසීමට මා බලා සිටි. පපුව තුල මහා බරක් සමග චකිතයත් නොඉවසිල්ලත් සමග මට දැනනුයේ ඔරලෝසුවේ තත්පර කටුව පැයක වේගයෙන් කරකවෙන්නා සේය. මා ඔරලෝසුව කොපමණ වාරයක් බැලුවාද යන්න මතක නැත. මා බලාපොරොත්තු වූ ලෙසම ඇය නියමිත වේලාවටත් කලින් පැමිණියාය. කාටත් නොපෙනෙන ලෙස සොහොන් කොත් අතර අපි අපේම ලොවක මොහොතක තනි වුනෙමු. ඒ දෙ ඇස් කියූ දේ වචන වලට පෙරළිය යුතු නැත. එය පුන පුනා ඇසිය යුතුද නැත. හැකි හැම විටම අපි මෙලෙස හමු වීමට ගිවිස ගතිමු. එකග වූ පරිදිම සියළු හමු වීම කනත්තේ දී සිදු විය.
විභාගය අවසන් විය. අප කතා කරගත් පරිදි විභාගය ට පසු දින ඇය මුණගැසීමට මා කනත්තට යන්නට විය. මහානාම පාරට සයිකලය හරවනවත් සමග මට උදාරිගේ අම්මා මුණ ගැසුණි. එකවරම චකිතයක් ආවත් තැනට සුදුසු ආකාරයට ගැලවිජ්ජාව යොදා බේරෙන අටියෙන් මා ඇය හා කතා කාලය.
'ඇන්ටි කොහෙද මේ'
'මම යනවා ඔයාලගේ ගණන් සර් හම්බ වෙන්න.. ඔයා කොහෙද යන්නේ...'
'විභාගේ ඉවරයි නේ.. කොල්ලෝ ටික සෙල්ලන් කරන්න සෙට් වෙමු කිව්වා.. '
'බොරු කියන්න එපා පුතා.. ඔයා උදාරිව හම්බ වෙන්න යන බව මම දන්නවා..'
ම්ම් වික්ෂිප්ත වුනෙමි. කොපමණ ගැලවිජ්ජා ප්‍රගුණ කර තිබුනද දැන් මට එතනින් එහාට කිවයුතු දෙය සිතා ගැනීමටවත් නොහැකිය. ඇය නැවතත් කතා කරන්නට විය.
'ඔයා ගැන ඔයාගේ අම්මලා වගේම අපිත් හොඳ බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්නේ. මේ වගේ දේවල් කරලා ඉගැනීම අවුල් කරගන්න එපා.. ඔයායි උදාරි හිතන දේවල් වෙන්නේ නැහැ...' ඇය ඇගේ දේශනාව ආරම්භ කරන්නට විය.
'එත්..' මා බාධා කරන්නට සුදානම් විය.
'එත් නෙමෙයි.. ඔයා ආපහු උදාරිව මුණ ගැහෙන්න උත්සහ කරන්න එපා... මේ දේවල් මෙතැනින්ම නතර කරන්න.. ඔයා දිගටම උදරිව මුණගැහෙන්න හැදුවොත් අපි මෙහෙන් යනවා..'
'ඇන්ටි...එත්' මා යලිත් ඇගේ කතාවට බාධා කරන්නට විය. මට අවශ්‍ය වුයේ ඇය මෙය දැනගත්තේ කෙසේද යන්න දන ගණනය.
'පුතා.. ඔයා campus select වෙනවා දකින එක තමයි අපි හැමෝගෙම පැතුම උදාරි ඉගෙන ගන්න උනන්දු ළමයෙක් නෙමයි.. ඔයා ට උදාරිව ගැලපෙන්නේ නැහැ.. මේ ගැන තව කතා කරලා වැඩක් නැහැ..මම යනවා..'
හෙනයක් මා හිස මත පාත් වුව සේ මගේ හිස කරකැවෙන්න විය. මොනවා කල යුතුද යන්න පැහැදිලි අවබෝධයක් මට නොවිය. සියල්ලටම වඩා මේ කාරණය ගෙදර ට ආරංචි වේ යි සිතට නැගුනු විට තත්ත්වය තවත් බරපතල විය.
මා කනත්ත වෙත ගියා දැයි එසේ නොමැති නම් කවුරුන් විසින් මා ඔසවාගෙන ගෙයේදැයි මට නොදැනුනි. උදාරිත් මාත් මුණ ගැසුණු උසම සොහොන් කොත අසල සිට මා සියල්ල ආවර්ජනය කරන්නට විය.මා හට ප්‍රශ්නය වුයේ ඇගේ මව කෙසේ මෙය දැනගත්තාද යන්න ය. අවසානයේ මගේම පරිකල්පනයන් මත ඇය සහ අක්කා සැලසුම් සහගතව මාව විනාශ කිරීමට කරන ලද්දක් ලෙසත් මගේ සිතුවිලි සාක්ෂි වලින් මා තීරණය කරනු ලැබිය.මා හට උදාරි සහ ඇයගේ පවුල් කෙරෙහි වුයේ අපමණ කේන්තියකි. වරක් හෝ මට උදාරි හමු වුහොත් ඇයගෙන් කෙසේ හෝ පලිගනිමි යි සිතා ගත්තෙමි.
කෙමෙක්න් කාලය ගෙවී ගියේය. ඉගැනිමත් පාසලේ වෙන ක්‍රියාකාරකම් ගැනත් මගේ උනන්දුව හීන වී ගොස් තිබුණි. ජීවිතය දිය පාරකට ගසාගෙන යන පරඩලක් සේතැනින් තැන නැවතී නැවතී ඔහේ ගලා යන්නා සේ මට දැනිණි. වරින් වර උදාරි ගැන තිබු වයිරය විසින් මා දවා පොඩි විසුනු කරන බව මා තේරුම් ගෙන තිබුනත් එයින් නික්මීමට උවමනාවක් මාහට නොවිය. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් මට උදරිවත්, පලිගැනීමට තිබු උවමනාවත් තුනී වන්නට විය.
උදරිගේ ඉකිබිඳුන්ම් හඩ මා හට අසුනේ මේ සිදුවීමෙන් වසර පහළොවකට පමණ පසුවය.
***************************************************************
නියමිත වෙලාවට කාංචනා පැමිණ සිටියාය.
'ඉතින්...' මම කතාවට මුලපිරුවෙමි.
'ඇයි මට එන්න කිව්වේ..'
'මට දැනගන්න ඕනනේ ඇයි උදාරි මට එහෙම කලේ කියලා..'
'උදාරි අක්කා ඔයාට මොනවත් කලේ නැහැ අයියා... එයා ඔයාට මොනවත් කරන්නෙත් නැහැ..'
'කොහොමද අම්මා දැන ගත්තේ..'
'උදාරි අක්කට ඔයත් එක්ක Love එක වැඩිවෙලා ඔයාගේ photo එකක් පොත ඇතුලේ තියාගෙන නින්ද ගිහිල්ලා.. අම්මා කාමරයට එනකොට අහුවෙලා..'
'මම උදාරිට photo දුන්නේ නැහැනේ..'
'ඒක මගේ b'day එකේ photo එකක් . මතකද උදාරි අක්කා ඔයාගේ අතේ තිබුණු දෙයක් උදුර ගන්න පොර බැදුවා. අන්න ඒ වෙලාවේ ගත්ත photo එකක්. ලස්සන ජෝඩුව. බොහොම ආදරයෙන් රණ්ඩුවෙලා හිටියේ දෙන්නා' ඇය මහා හයියෙන් සිනාසෙන්නට විය.
'ඉතින්..'
'කිතුල්.. අපේ අම්මට ඉතින් අහු උනාම අහන්න දෙයක් නැහැනේ.... හරියට හතරවෙනි තට්ටුවට ගියා වගේ. උදාරි අක්කාට A -Z වමාරන්න උනා..'
'එත්..' මම ඇගේ කතාවෙන් සැහීමකට පත් නොවිය.
'එත්.. කියන්නේ.. අම්මා බය කරලා තිබුනේ ආපහු අහු උනොත් ඔයාලගේ ගෙදරට කියනවා කියලා.. අක්කා ඔයාව අමාරුවේ දාන්න බය උණු හින්දා සද්ද නැතුව හිටියා. අම්මා ඉතින් body guard වගේ යන එන හැම තැනම අක්කා එක්ක ගියා. අඩුම ගානේ යාලුවෙක් වත් ආස්රේ කරන්න හම්බ උන්නේ නැහැ. ඉස්ස්කොලේ ඉවර උණු ගමන් අම්මා එයාට proposal එකක් ගේනවා කසාද බඳින්න'
මා හට උදාරි කෙරෙහි කවරදාවත් නොහටගත් අනුකම්පාවක් ඇති විය. යව්වන කාලයේ ආදරයක් වෙනුවෙන් ඇය ජීවිතයම කැප කල බවක් මා හට අවබෝධ විය. කාලයක් ඇය කෙරෙහි බැඳී ෛවරය ගැන මා හට මහත් ලැජ්ජාවක් ඇති විය.
'අඩුම ගානේ මේ ටික මට දැනගන්න නොතිබ්බේ ඇයි..?'
'අවුරුදු පහළොවකට විතර පස්සේ call එකකට ඔයා මෙච්චර කුලප්පු උනානම්... ඒ කාලෙම දැන ගත්තනම් මොනවා නොකරයිද? සිද්ද්ධ වුනු විදිහ තමයි අයියේ හොඳම..' කාංචනා මහා පණ්ඩිතයකු සේ මට පිළිතුරු සැපයුවාය.
'දැන් උදාරි කොහොමද...'
'එයා දැන් දෙදරු මවක්... දයාබර බිරිඳක්...හොඳ ගෘහනියක්...ආදරණිය මවක්..හැබැයි ගොන් කණුවක්...' කාංචනා යලිත් මහා හයියෙන් සිනාසෙන්නට විය.
'ඇයි ගොන් කණුවක් කියන්නේ...'
'නැති නම් හලෝ අවුරුදු පහළොවකට පස්සේ ඔයාට කතා කරලා පරණ දේවල් අවුස්සනවද....'
'එහෙම නෙමයි එයා සතුටින්ද ඉන්නේ...'
'සතුටින්ද ඉන්නේ....' කාංචනා මා ඇසු දෙය පුනරුච්චාරණය කරන්නට විය.
'අයියා... ඒ සිද්ධියෙන් පස්සේ පොඩි අක්කි ගොඩක් වෙනස් උනා...පොඩි අක්කි තමයි ගෙදර වැඩින්න්ම දැඟලුවේ...එදායින් පස්සේ එයා ගොඩක් තැන්පත් උනා... කතා කරන එක අඩු උනා... ගොඩක් වෙලාවට තනියම හිටියේ.. හැමෝටම දැනුනා එයාගේ පැහැදිලි වෙනසක්..මම දන්නේ නැහැ අයියා එයා ඇයි එහෙම වෙනස් උන්නේ කියලා...තාමත් එයා එහෙමයි..දැන් එක එයාගේ හැටි වෙලා...'
'ඒ කියන්නේ එයා සතුටින් නෙමෙයිද ඉන්නේ..'
'දන්නේ නැහැ අයියා... කවුරුත් එයාගෙන් ඒ ප්‍රශ්නේ අහන්නේ නැහැ... ලොක්කි ඉතින් වැඩ කරන්නේ එදා ඉඳන් professional විදිහටනේ..මාත් එක්ක විතරයි ඔය අනං මනං කතා කරන්නේ... එත් මට එයාගෙන් ඔයා අහන ප්‍රශ්නේ අහන්න තරම් හයියක් නැහැ....'
අප ඒකාකාර ප්‍රවේගයකින් සරල රේඛියව ගමන් කරන ජිවිතයක් පැතුවද ඉතා සියුම් බලපෑමකින් වුවද කෙනෙකුගේ ජිවිතයේ ගමන් මාවතද ගලා යාමේ වේගයද වෙනස් කරයි. මේ සිද්ධියෙන් මගේ ජීවිතය ගමන සුළු වෙනස් කමකට මුල පිරුවද නැවත එය නිවැරදි මාවතට ගෙන ඒමට මට හැකි විය. එත් උදාරිගේ ජීවිතය යලිත් තිබු තැනට ලඟා විය නොහැකි තරමට වෙනස් වී ඇත. සමහර විට ඇය වෙත මවගෙන් ඇති වූ පීඩනය නිසා මෙසේ වන්නට ඇත.
'මොනවද කල්පනා කරන්නේ...' කාංචනා මා සමවැදී උන් කල්පනාව බින්දාය.
'මුකුත් නැහැ..,.'
'බොරු කියන කොට අහුවෙන්න නැති වෙන්න කියන්න ඔයාත් දන්නේ නැහැ... මුකුත් තියෙනවා... හරි මට දැනගන්න ඕනනේ නැහැ...'
'මම දැන් යන්නද...' කාංචනා තම ඇත බෑගය ළයට තුරුළුකර ගනිමින් ඇසුවාය.
'හරි නංගි මම ඔයාව ඇරලවන්නම්...කොහෙටද යන්න ඕනනේ...'
'අර කනත්තට... ඇය යලිත් මහා හඬින් සිනා සෙන්නට විය. අවට සිටි පිරිසට ඇයගේ සිනහා හඬ අසුනේ දැයි සැකයෙන් මම නිරායාසයකින් අවට සිටි උන් දෙස නෙත් යොමු කලෙමි.
'පිස්සුද...' මම පහත් හඬින් ඇයගෙන් ඇසිය.
'ඔයාට නේ අය්යේ පිස්සු... නැති නම් මුලින්නම කෙල්ලෙක්ට ආදරය කරන්න සොහොන් පිට්ටනියක් හොයා ගනීද..?'
https://www.youtube.com/watch?v=FZT13AQT38Y
සනත් නනදසිරිගේ බටහිර ආරෙට ගැයුණු ගීත කිහිපය අතරින් නිසකයෙන්නම හමුවන ගීයකි. මේ ගීතයේ වැයෙන brass හඬ නිරන්තරයෙන් අසන්නට ලැබෙනවා. මා සිතන්නේ මේ ගීතය නිර්මාණය වූ කාල වකවානුවේ ගීත සමග සැසඳ වූ විට saxophone හඬ ප්‍රබලවම යොදා ගත් ගීතයක්. ගීතයේ වචන වලින් දනවන ශෝකයත්, යව්වනය ආවේගයත් ගීතයට ගෙනෙන්නේ ඒ saxophone හඬ. ඉතා සියුම් ලෙස ගිටාරයේ distortion තාක්‍ෂණය යොදාගෙන ඇති නමුත් මෙය මුල් නිර්මාණයේ තිබුණාදැයි සැක සහිතයි.
දඟකාර ඔය දෑස දුටුවා එදා
දුර ඈත පාසල් වියේ
නොදැනීම අපගේම සිත් යා වුණා
දසුනින්ම හසුනක් මවා //
උදයේ හවා ඔබ හමු වී එදා
දෙඩුවා බැඳීලා සෙනේ //
දෙකොපුල් විලේ හසරැල් පිපී
සතුටින් කල් යා වුණා
දඟකාර ඔය දෑස දුටුවා එදා...
සසරේ සදා අප බැඳෙමුයි පතා
වැඩුණා හදේහී සෙනේ //
නිලුපුල් නෙතේ හසරැල් මැකී
කඳුලින්ම වෙන් වී ගියා
දඟකාර ඔය දෑස දුටුවා එදා...
ගායනය - සනත් නන්දසිරි
සංගීතය - රංජිත් පෙරේරා
ගීපද - සුනිල් ගුණවර්ධන
